Nazywam się Filip Kościuszko, jestem lekarzem medycyny, specjalistą psychiatrii, specjalistą terapii środowiskowej, a także ukończyłem czteroletni kurs z psychoterapii w Krakowie.

Posiadam tytuł asystenta psychodramy Europejskiego Instytutu Psychodramy co pozwala mi zajmować się diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń psychicznych u osób dorosłych.

W swojej pracy z ludźmi i ich problemami stosuję nie tylko farmakoterapię ale też adekwatne dla każdej osoby oddziaływania psychoterapeutyczne. Zajmuję się nie tylko zaburzeniami psychicznymi ale też aspektami zdrowia wynikającymi z rozwoju osobistego człowieka.

Używając słów zaburzenia psychiczne, nerwica, psychoza, depresja, kryzys - zwracam uwagę na cały kontekst zdrowia psychicznego i fizycznego człowieka a sama nazwa problemu psychicznego jest jedynie punktem wyjścia do terapii.

Mając za sobą ponad dwudziestopięcio letnią praktykę zarówno szpitalną jak i ambulatoryjną podczas spotkania z pacjentem i jego rodziną staram się znaleźć odpowiedź na pytanie Jak pomóc skutecznie?

Profil gabinetu psychiatrycznego

 Zajmuję się rozpoznawaniem, leczeniem i psychoterapią zaburzeń psychicznych:

• Od ukończonego 17 roku życia
• Zaburzeń depresyjnych, lękowych, stresowych, tzw. „nerwic”
• Zaburzeń psychicznych na tle schorzeń somatycznych
• Zaburzeń pamięci i zachowania u osób powyżej 65 roku życia
• Terapią lekarzy, pielęgniarek i pracowników służby zdrowia, osób stanu duchownego
• Osób z problemem alkoholowym i ich rodzin
• W kryzysie na tle rodzinnym, małżeńskim, zawodowym
• Pacjentów, którzy długotrwale poszukują pomocy w leczeniu, które nie przynosi spodziewanej poprawy. Staram się leczyć tych, którzy nie widzą nadziei na poprawę stanu psychicznego, mając poczucie beznadziejności, apatii i odrzucenia albowiem przebyli już szereg niesatysfakcjonujących terapii
• Orzekanie o stanie zdrowia psychicznego wynikające z przepisów prawa

Wizyta krótka trwa do 20 minut, średnia do 40 minut, długa do 60 minut.

Wykonuję badania do pozwoleń na broń palną, do licencji ochrony osób i mienia.

 Rady dla opiekunów osób z otępieniami

Przebywanie i postępowanie z chorymi na otępienia jest bardzo trudne. Oto kilka rad, które opiekunom mogą ułatwić życie.

• Zachowaj spokój
  - zachowanie i sytuacje jakie stwarza chory mogą wywoływać złość, zdenerwowanie, czasem irytują. Nie należy winić chorego, który nie kieruje się przecież logiką, nie jest złośliwy lecz zagubiony w rzeczywistości, jak we mgle – często w gęstej mgle. Nasze gwałtowne reakcje mogą wywołać u chorego lęk obawy o życie, a przez to reaguje on napadami złości, gniewu lub zachowaniami impulsywnymi, nieprzewidywalnymi.
• Jak długo się da, umożliwiaj podopiecznemu aktywność w pracach domowych, w życiu rodzinnym
  - mimo że robi to niedokładnie, powoli, potem źle i coraz gorzej. Wiadomo bowiem, że osoby odsunięte od takich czynności szybciej popadają w apatię i rezygnują z prób jakiejkolwiek aktywności.
• Nie krytykuj
  chorego za to, że się źle zachowuje, źle wypełnia polecenia lub postępuje bezsensownie – grozi ci to przeżywaniem negatywnych uczuć. Toleruj to tak długo jak długo nie zagraża on tobie lub sobie samemu.
• Bądź cierpliwy
  - pozostaw podopiecznemu dużo czasu na wykonanie czynności. Zadania muszą być formułowane w sposób prosty i jednoznaczny. Nie stawiaj zbyt wygórowanych celów, zadania dla chorego muszą być proste i jasne.
• Przestrzegaj rutynowego porządku czynności dnia
  który chory ma do wykonania - ta sama pora, kolejność to samo miejsce. Nie każ choremu podejmować decyzji polegających na wybieraniu np. ziemniaki czy kasza, płaszcz czy kurtka, kawa czy herbata. To często go denerwuje, wpędza w zakłopotanie, frustrację.
• Zabezpiecz chorego przed zaginięciem
  - imię i nazwisko umieść na bransoletce lub powkładaj kartki z tymi danymi w jego ubranie. Innym rozwiązaniem jest kartka z imieniem, nazwiskiem adresem chorego, koniecznie numer telefonu komórkowego opiekuna (twój) - napisane na zafoliowanej kartce umieszczone w zapiętej kieszeni.
• Pozwól choremu oglądać telewizję, słuchać radia
  - nawet wtedy gdy sprawia wrażenie że nie wie o co chodzi. Zagraj z nim w prostą grę np. chińczyka, karty, rebus, rozwiąż z nim krzyżówkę.
• Dbaj o siebie
  - opieka nad chorym jest męcząca - bardzo. Wymaga wiele cierpliwości, tolerancji i zrozumienia. Twój wypoczynek jest korzystny dla wszystkich. Naturalnym oparciem jest twoja rodzina. Korzystaj też z pomocy stowarzyszeń, domów dziennego pobytu dla chorych, nie wahaj się zwracać o pomoc do sąsiadów i władz lokalnych, tak samo jak i do wyspecjalizowanych instytucji - służby zdrowia, pomocy społecznej itp.

MANIFEST osób korzystających z usług psychiatrycznych, psychoterapeutycznych i ich najbliższych:

• Pacjent i jego rodzina mają prawo do szybkiej i pełnej informacji na temat choroby i jej konsekwencji. Choć szybkiej i pełnej to jednak w takiej ilości aby można ją było przyswoić - zazwyczaj nie można tego osiągnąć jednym spotkaniem. Niewiedza i niepewność są gorsze niż najtrudniejsza prawda, ale ona powinna zostać przekazana zrozumiale i ostrożnie - chyba że pacjent życzy sobie przywileju terapeutycznego.
• Dla każdego pacjenta powinien być opracowany indywidualny plan leczenia. Zarówno pacjent jak i jego rodzina powinni go rozumieć, znać i akceptować.
• Każdy pacjent ma prawo do pobytu w szpitalu w którym panuje ciepła, pełna zrozumienia i akceptacji atmosfera oraz poszanowanie jego godności.
• Poczucie własnej niezależności jest niezwykle ważne, ale może być ono naruszone w trosce o życie i zdrowie pacjenta lub innych ludzi. Tolerancja zachowania to - nie przyzwalanie na tolerowanie braku zasad i norm, egocentryzmu czy agresji.
• Pacjent wypisany ze szpitala ma prawo do uzyskania pomocy na terenie swojego miejsca zamieszkania tj. Opieki Społecznej, Poradni Zdrowia Psychicznego, Pielęgniarki środowiskowej w Przychodni Rejonowej lub Ośrodku Zdrowia.

Najbliższa rodzina

Spotkania rodziców i opiekunów chorych są im bardzo potrzebne i mają za zadanie:

• Doprowadzenie do zaakceptowania losu pacjenta
• Poprawy kontaktu z nim i lepszego rozumienia jego problemów
• Uzyskanie poprawy całościowej jego opieki medycznej, socjalnej, edukacji itd.
• Poznanie sposobów radzenia sobie z własnym stresem spowodowanym chorobą bliskiej osoby, uzyskaniem wzajemnej pomocy i wsparcia w tych trudnych chwilach.
• Wspólne działanie na rzecz takich osób - dla poprawy jakości ich życia

Rodzice nie są winni za chorobę dziecka, ale mogą jego stan pogorszyć przez:

• Stawianie mu zbyt trudnych wymagań, albo nie stawianie żadnych wymagań
• Zmuszanie „na siłę” do zmiany zachowań
• Oczekiwanie na przyznanie im racji przez chorego
• Gdyż – „Życie z chorym nie obchodzi się lekko”
• Psychiatra, psycholog, psychoterapeuta są fachowcami w dziedzinie leczenia. Jednak rodzic lub opiekun zna chorego lepiej (wie jak reaguje, zna jego upodobania, historę życia i choroby). Dlatego też współpraca między pacjentem, opieką medyczną i rodziną jest niezbędna - to przecież rodzina jest pomocą i ostoją chorego.
• Na całym świecie rodziny i opiekunowie chorych są inicjatorami zmian prowadzących do nowego podejścia przez społeczeństwo do osób z zaburzeniami psychicznymi. To co rozpoczęło się w Polsce, wcześniej dokonało się na świecie.
• Krytyka ze strony rodziny nie jest zagrożeniem dla pracowników służby zdrowia, ich fachowej wiedzy nikt nie kwestionuje. Lecz ich postawa wobec pacjentów musi się zmieniać z "duchem czasu". Medycy są co do tego zgodni, to poprawia atmosferę ich pracy i satysfakcjonuje wszystkich.

Pacjent

1. Mimo dezorientacji spowodowanej chorobą logiczne myślenie chorych jest na ogół zachowane, tak jak i inne ludzkie potrzeby. Pacjent jest człowiekiem i pozostaje nim, a więc zasługuje na poważne traktowanie.
2. Schizofrenia powoduje wycofywanie się chorego z życia społecznego. Dlatego rozmowy i udział w zajęciach rehabilitacyjnych, psychoterapia, praca są równie ważne jak leczenie farmakologiczne.
3. Schizofrenia jest zaburzeniem rozwoju mózgu, psychiki a więc chorobą wieloczynnikową i wieloaspektową, która musi być leczona farmakologicznie(lekami), ale także oddziaływaniami psychologicznymi, rehabilitacyjnymi ani pacjent, ani jego najbliżsi nie ponoszą winy za jej powstanie.
4. Chory nie potrzebuje litości lecz autentycznej, serdecznej i ciepłej atmosfery wobec siebie. Wrażliwość na jego cierpienie jest równie ważna jak postępowanie terapeutyczne.

Leczenie osób z psychozą

Leczenie osób z podejrzeniem psychozy, z pierwszym epizodem psychotycznym lub psychozą jest zadaniem niełatwym wymagającym szczególnego zaangażowania psychiatry, pacjenta i jego rodziny.

• Leczenie osoby z podejrzeniem psychozy
• Leczenie pierwszego epizodu psychotycznego
• Leczenie psychozy schizofrenicznej

Kontakt

Prywatny Gabinet Lekarski
Filip Kościuszko
Specjalista Psychiatra

Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej

 ul. Lwowska 61e
22-400 Zamość

(za przystankiem MPK przy POMie)

Numer Księgi 000000066627

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. 
www: filipkosciuszko.pl

Rejestracja wyłącznie telefoniczna
tel. 601 249 169

Godziny przyjęć:
Wtorek: 15 - 18
Środa: 10 - 12

Wizyta wymaga rejestracji na określony termin i godzinę.
Należy przyjść ze wszystkimi zażywanymi lekami, dokumentacją leczenia wszelkich innych problemów medycznych oraz dowodem ubezpieczenia.

Gabinet jest umiejscowiony w cichym, spokojnym miejscu, zapewniającym komfort psychiczny, brak pośpiechu i dyskrecję.