Nazywam się Filip Kościuszko, jestem lekarzem medycyny, specjalistą psychiatrii, specjalistą terapii środowiskowej, a także ukończyłem czteroletni kurs z psychoterapii w Krakowie.
Posiadam tytuł asystenta psychodramy Europejskiego Instytutu Psychodramy co pozwala mi zajmować się diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń psychicznych u osób dorosłych.
W swojej pracy z ludźmi i ich problemami stosuję nie tylko farmakoterapię ale też adekwatne dla każdej osoby oddziaływania psychoterapeutyczne. Zajmuję się nie tylko zaburzeniami psychicznymi ale też aspektami zdrowia wynikającymi z rozwoju osobistego człowieka.
Używając słów zaburzenia psychiczne, nerwica, psychoza, depresja, kryzys - zwracam uwagę na cały kontekst zdrowia psychicznego i fizycznego człowieka a sama nazwa problemu psychicznego jest jedynie punktem wyjścia do terapii.
Mając za sobą ponad dwudziestopięcio letnią praktykę zarówno szpitalną jak i ambulatoryjną podczas spotkania z pacjentem i jego rodziną staram się znaleźć odpowiedź na pytanie Jak pomóc skutecznie?
Profil gabinetu psychiatrycznego
Zajmuję się rozpoznawaniem, leczeniem i psychoterapią zaburzeń psychicznych:
- Od ukończonego 17 roku życia
- Zaburzeń depresyjnych, lękowych, stresowych, tzw. „nerwic”
- Zaburzeń psychicznych na tle schorzeń somatycznych
- Zaburzeń pamięci i zachowania u osób powyżej 65 roku życia
- Terapią lekarzy, pielęgniarek i pracowników służby zdrowia, osób stanu duchownego
- Osób z problemem alkoholowym i ich rodzin
- W kryzysie na tle rodzinnym, małżeńskim, zawodowym
- Pacjentów, którzy długotrwale poszukują pomocy w leczeniu, które nie przynosi spodziewanej poprawy. Staram się leczyć tych, którzy nie widzą nadziei na poprawę stanu psychicznego, mając poczucie beznadziejności, apatii i odrzucenia albowiem przebyli już szereg niesatysfakcjonujących terapii
- Orzekanie o stanie zdrowia psychicznego wynikające z przepisów prawa
Wizyta krótka trwa do 20 minut, średnia do 40 minut, długa do 60 minut.
Wykonuję badania do pozwoleń na broń palną, do licencji ochrony osób i mienia.
Rady dla opiekunów osób z otępieniami
Przebywanie i postępowanie z chorymi na otępienia jest bardzo trudne. Oto kilka rad, które opiekunom mogą ułatwić życie.
- Zachowaj spokój
- zachowanie i sytuacje jakie stwarza chory mogą wywoływać złość, zdenerwowanie, czasem irytują. Nie należy winić chorego, który nie kieruje się przecież logiką, nie jest złośliwy lecz zagubiony w rzeczywistości, jak we mgle – często w gęstej mgle. Nasze gwałtowne reakcje mogą wywołać u chorego lęk obawy o życie, a przez to reaguje on napadami złości, gniewu lub zachowaniami impulsywnymi, nieprzewidywalnymi. - Jak długo się da, umożliwiaj podopiecznemu aktywność w pracach domowych, w życiu rodzinnym
- mimo że robi to niedokładnie, powoli, potem źle i coraz gorzej. Wiadomo bowiem, że osoby odsunięte od takich czynności szybciej popadają w apatię i rezygnują z prób jakiejkolwiek aktywności. - Nie krytykuj
chorego za to, że się źle zachowuje, źle wypełnia polecenia lub postępuje bezsensownie – grozi ci to przeżywaniem negatywnych uczuć. Toleruj to tak długo jak długo nie zagraża on tobie lub sobie samemu. - Bądź cierpliwy
- pozostaw podopiecznemu dużo czasu na wykonanie czynności. Zadania muszą być formułowane w sposób prosty i jednoznaczny. Nie stawiaj zbyt wygórowanych celów, zadania dla chorego muszą być proste i jasne. - Przestrzegaj rutynowego porządku czynności dnia
który chory ma do wykonania - ta sama pora, kolejność to samo miejsce. Nie każ choremu podejmować decyzji polegających na wybieraniu np. ziemniaki czy kasza, płaszcz czy kurtka, kawa czy herbata. To często go denerwuje, wpędza w zakłopotanie, frustrację. - Zabezpiecz chorego przed zaginięciem
- imię i nazwisko umieść na bransoletce lub powkładaj kartki z tymi danymi w jego ubranie. Innym rozwiązaniem jest kartka z imieniem, nazwiskiem adresem chorego, koniecznie numer telefonu komórkowego opiekuna (twój) - napisane na zafoliowanej kartce umieszczone w zapiętej kieszeni. - Pozwól choremu oglądać telewizję, słuchać radia
- nawet wtedy gdy sprawia wrażenie że nie wie o co chodzi. Zagraj z nim w prostą grę np. chińczyka, karty, rebus, rozwiąż z nim krzyżówkę. - Dbaj o siebie
- opieka nad chorym jest męcząca - bardzo. Wymaga wiele cierpliwości, tolerancji i zrozumienia. Twój wypoczynek jest korzystny dla wszystkich. Naturalnym oparciem jest twoja rodzina. Korzystaj też z pomocy stowarzyszeń, domów dziennego pobytu dla chorych, nie wahaj się zwracać o pomoc do sąsiadów i władz lokalnych, tak samo jak i do wyspecjalizowanych instytucji - służby zdrowia, pomocy społecznej itp.
MANIFEST osób korzystających z usług psychiatrycznych, psychoterapeutycznych i ich najbliższych:
- Pacjent i jego rodzina mają prawo do szybkiej i pełnej informacji na temat choroby i jej konsekwencji. Choć szybkiej i pełnej to jednak w takiej ilości aby można ją było przyswoić - zazwyczaj nie można tego osiągnąć jednym spotkaniem. Niewiedza i niepewność są gorsze niż najtrudniejsza prawda, ale ona powinna zostać przekazana zrozumiale i ostrożnie - chyba że pacjent życzy sobie przywileju terapeutycznego.
- Dla każdego pacjenta powinien być opracowany indywidualny plan leczenia. Zarówno pacjent jak i jego rodzina powinni go rozumieć, znać i akceptować.
- Każdy pacjent ma prawo do pobytu w szpitalu w którym panuje ciepła, pełna zrozumienia i akceptacji atmosfera oraz poszanowanie jego godności.
- Poczucie własnej niezależności jest niezwykle ważne, ale może być ono naruszone w trosce o życie i zdrowie pacjenta lub innych ludzi. Tolerancja zachowania to - nie przyzwalanie na tolerowanie braku zasad i norm, egocentryzmu czy agresji.
- Pacjent wypisany ze szpitala ma prawo do uzyskania pomocy na terenie swojego miejsca zamieszkania tj. Opieki Społecznej, Poradni Zdrowia Psychicznego, Pielęgniarki środowiskowej w Przychodni Rejonowej lub Ośrodku Zdrowia.
Najbliższa rodzina
Spotkania rodziców i opiekunów chorych są im bardzo potrzebne i mają za zadanie:
- Doprowadzenie do zaakceptowania losu pacjenta
- Poprawy kontaktu z nim i lepszego rozumienia jego problemów
- Uzyskanie poprawy całościowej jego opieki medycznej, socjalnej, edukacji itd.
- Poznanie sposobów radzenia sobie z własnym stresem spowodowanym chorobą bliskiej osoby, uzyskaniem wzajemnej pomocy i wsparcia w tych trudnych chwilach.
- Wspólne działanie na rzecz takich osób - dla poprawy jakości ich życia
Rodzice nie są winni za chorobę dziecka, ale mogą jego stan pogorszyć przez:
- Stawianie mu zbyt trudnych wymagań, albo nie stawianie żadnych wymagań
- Zmuszanie „na siłę” do zmiany zachowań
- Oczekiwanie na przyznanie im racji przez chorego
- Gdyż – „Życie z chorym nie obchodzi się lekko”
- Psychiatra, psycholog, psychoterapeuta są fachowcami w dziedzinie leczenia. Jednak rodzic lub opiekun zna chorego lepiej (wie jak reaguje, zna jego upodobania, historę życia i choroby). Dlatego też współpraca między pacjentem, opieką medyczną i rodziną jest niezbędna - to przecież rodzina jest pomocą i ostoją chorego.
- Na całym świecie rodziny i opiekunowie chorych są inicjatorami zmian prowadzących do nowego podejścia przez społeczeństwo do osób z zaburzeniami psychicznymi. To co rozpoczęło się w Polsce, wcześniej dokonało się na świecie.
- Krytyka ze strony rodziny nie jest zagrożeniem dla pracowników służby zdrowia, ich fachowej wiedzy nikt nie kwestionuje. Lecz ich postawa wobec pacjentów musi się zmieniać z "duchem czasu". Medycy są co do tego zgodni, to poprawia atmosferę ich pracy i satysfakcjonuje wszystkich.
Pacjent
- Mimo dezorientacji spowodowanej chorobą logiczne myślenie chorych jest na ogół zachowane, tak jak i inne ludzkie potrzeby. Pacjent jest człowiekiem i pozostaje nim, a więc zasługuje na poważne traktowanie.
- Schizofrenia powoduje wycofywanie się chorego z życia społecznego. Dlatego rozmowy i udział w zajęciach rehabilitacyjnych, psychoterapia, praca są równie ważne jak leczenie farmakologiczne.
- Schizofrenia jest zaburzeniem rozwoju mózgu, psychiki a więc chorobą wieloczynnikową i wieloaspektową, która musi być leczona farmakologicznie(lekami), ale także oddziaływaniami psychologicznymi, rehabilitacyjnymi ani pacjent, ani jego najbliżsi nie ponoszą winy za jej powstanie.
- Chory nie potrzebuje litości lecz autentycznej, serdecznej i ciepłej atmosfery wobec siebie. Wrażliwość na jego cierpienie jest równie ważna jak postępowanie terapeutyczne.
Leczenie osób z psychozą
Leczenie osób z podejrzeniem psychozy, z pierwszym epizodem psychotycznym lub psychozą jest zadaniem niełatwym wymagającym szczególnego zaangażowania psychiatry, pacjenta i jego rodziny.
- Leczenie osoby z podejrzeniem psychozy
- Leczenie pierwszego epizodu psychotycznego
- Leczenie psychozy schizofrenicznej
Kontakt
Prywatny Gabinet Lekarski
Filip Kościuszko
Specjalista Psychiatra
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej
ul. Lwowska 61e
22-400 Zamość
(za przystankiem MPK przy POMie)
Numer Księgi 000000066627
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
www: filipkosciuszko.pl
Rejestracja wyłącznie telefoniczna
tel. 601 249 169
Godziny przyjęć:
Wtorek: 15 - 18
Środa: 10 - 12
Wizyta wymaga rejestracji na określony termin i godzinę.
Należy przyjść ze wszystkimi zażywanymi lekami, dokumentacją leczenia wszelkich innych problemów medycznych oraz dowodem ubezpieczenia.
Gabinet jest umiejscowiony w cichym, spokojnym miejscu, zapewniającym komfort psychiczny, brak pośpiechu i dyskrecję.